Maj 2006. Ryszard Schnepf, minister w Kancelarii Premiera, rzuca pomysł, że Polska mogłaby się przyłączyć do niemiecko-rosyjskiego Gazociągu Północnego. To idea, która biegnie absolutnie w poprzek dotychczasowego stanowiska polskich władz. Wybucha burza, w której Schnepf traci stanowisko. Widząc, co się dzieje, Marcinkiewicz odcina się od słów swego najbliższego współpracownika. Mówi, że pierwszy raz słyszy o takim pomyśle. Tyle że Lech Kaczyński ma inne informacje. Z poufnych notatek wie, że temat był poruszany w trakcie rozmowy kanclerz Angeli Merkel z premierem Marcinkiewiczem. Atmosferę dodatkowo podgrzewa to, że na dniach rozpoczyna się szczyt Unii Europejskiej m.in. na temat bezpieczeństwa energetycznego. W tej sytuacji Kaczyński wzywa Marcinkiewicza na konsultacje do Pałacu. Ten ignoruje wezwanie. Oficjalny powód? Wybiera się na procesję Bożego Ciała. W Kancelarii Premiera otwarcie stawia sprawę. W obecności pracującego tam Mariusza Błaszczaka, bliskiego współpracownika braci, mówi, że na żadne konsultacje do Pałacu nie będzie jeździł. Bielan oraz Kamiński widząc, że sprawy między prezydentem a premierem stają na ostrzu noża, kupują whisky i jadą do rezydencji Marcinkiewicza przy ulicy Parkowej.
Są w kłopotliwej sytuacji. Kaczyńscy, szczególnie prezydent, są wobec nich nieufni. Bracia uważają, że Marcinkiewicz to ich człowiek. Z kolei premier sądzi, że spin doktorzy przychodzą sondować go w imieniu braci. Rozmowa trwa niemal całą noc. Bielan i Kamiński widzą, że szef rządu fruwa nad ziemią. Marcinkiewicz przekonuje, że czas partii politycznych minął i nastaje epoka wielkich ruchów społecznych. Kto mógłby stanąć na czele takiego ruchu? Oczywiście on. Jest niesłychanie pewny swego. Mimo sygnałów, że zakon PC, czyli stara gwardia Kaczyńskich, zbiera się w Pałacu i przygotowuje operację wymiany premiera. W całej akcji, według byłego szefa rządu, za sznurki najmocniej pociągali dwaj ludzie: wierny braciom szef klubu parlamentarnego Przemysław Gosiewski oraz prezydent.
Ale Marcinkiewicz ocenia, że jego pozycja jest niezagrożona. Uważa, że bracia nie mają siły, by go odwołać. Opowiada Bielanowi i Kamińskiemu, że jest dogadany z Romanem Giertychem i Andrzejem Lepperem, a połowa PiS-owskiego klubu w Sejmie zaprotestuje, gdy tylko padnie pomysł zdjęcia go ze stanowiska.
Marcinkiewicz prowokuje braci absolutnie otwarcie. Umawia się na rozmowę z liderem opozycji Donaldem Tuskiem. Tego jest już za wiele. W krytycznym dla szefa rządu dniu Bielan i Kamiński przyjeżdżają na Nowogrodzką. Z gabinetu prezesa właśnie wychodzą ludzie z zakonu PC. Są m.in. Krzysztof Putra i Joachim Brudziński. Kaczyński informuje spin doktorów, że za chwilę będzie rekomendował komitetowi politycznemu partii wymianę premiera. Obaj doradzają prezesowi, żeby najpierw tę wieść przekazał samemu zainteresowanemu. Kaczyński się zgadza. Rozpoczynając partyjne zebranie, prezes mówi, że potrzebuje dwudziestu minut na rozmowę w cztery oczy z szefem rządu. Gdy wracają, Marcinkiewicz jest blady jak ściana. Kaczyński prosi po kolei członków komitetu, by wypowiedzieli się na temat pomysłu zamiany na fotelu premiera. I po kolei 20 osób siedzących przy stole ustawionym w podkowę zabiera głos.
Wszyscy zgadzają się na propozycję, nikt nie protestuje. W dyskusji pojawiają się głosy, że odchodzącego premiera trzeba zagospodarować, że nikt nie skazuje go na banicję, że może być na przykład wicepremierem u Jarosława Kaczyńskiego. Marcinkiewicz jest w szoku.
Zabiera głos. Mówi, że nad wszystkim, co usłyszał, musi się zastanowić, i wychodzi. Jedzie do rezydencji na Parkową namawiać się ze swymi przybocznymi. Tymczasem w mediach pojawia się wiadomość, że Marcinkiewicz złożył dymisję na komitecie politycznym PiS-u!
Na następny odcinek "Daleko od Wawelu" zapraszamy we wtorek (2 XI) o godzinie 17. Książka jest już dostępna w sprzedaży.
